Dat heeft even geduurd en veel voeten in aarde gehad, maar het is gelukt: mijn fototoestel is terug van de reparatie en uit de boedel van het failliete foto Klein bij mij aangekomen. Wow, al op de fiets terug naar huis met het fototoestel in de tas over mijn schouder langs prachtig bloeiende bermen, realiseerde ik het me pas goed dat ik hier nu weer foto’s van kan maken. Snel de kaart en batterij erin, opnieuw instellen en aan de gang.
Nu zijn er tal van handwerkjes waar ik mee bezig ben weer te fotograferen. Met de Camelot ben ik al begonnen aan het begin van het jaar 
Het is gelukt om drie keer vier cirkels te maken. Sommige waren wel moeilijk, te meer daar Juno af en toe een paar deeltjes had gegapt en de stof ietwat verfrommelde. Na het glad strijken bleek zo’n stukje toch niet meer zo goed te passen…. hmmm, soms valt het mee met wat rekken, maar soms moet die rek juist niet. Afijn, ik ben nog bezig achtergrondstof te zoeken. De stof die ik daar voor kocht, een dunne ongebleekte katoen in plaats van mul, is eigenlijk maar bleekjes en vind ik niet zo mooi. Ik heb besloten eerst maar alle cirkels te maken en gisteren heb ik de nieuwe Quiltmania gekocht voor het patroon van de laatste vier.
Vlak voor Pasen was ik bij de bee in de Quiltpuzzel en daar was een pakketje stroken met stofjes van kippen, eitjes enz. Erg leuk…. “unputdownable” zogezegd.
Daar heb ik een klein quiltje van gemaakt met een log cabin patroon van een kip uit een Deens quiltboek van Annie tussen de nine patch blokken. Deze is gedubbeld en ligt op het stapeltje voor het doorpitten. Daar ben ik niet zo goed in, helaas. Ik probeer het met de hand te doen, maar m’n vingers gaan steeds stuk van al dat geprik en dan maar wachten tot ze weer geheeld zijn.
Met m’n vrij reizen kaart ben ik mooi even op stap geweest. Behalve langs een paar quiltwinkels naar het Gemeentemuseum in Den Haag, om de tentoonstelling te zien van werk van Bridget Riley. Een paar jaar geleden was ik bij onze dochter in Londen en hadden we afgesproken elkaar te treffen bij de National Art Gallery. Het duurde toch even voor ze op kwam dagen en ik besloot een kijkje te nemen in de museumshop. Daar trof ik bij de uitverkooptafel een catalogus aan die me nieuwsgierig maakte en wat er in lezend besloot ik die te kopen. Bridget Riley…. er ging geen lichtje branden…, maar al bladerend zag ik wel bekende beelden, namelijk die van wat ik kende als pop art, de zwart wit patronen met beweging. Andere schilderijen waren ook interessant. 
Later wandelend door Londen richting het Tate was er een grote muurschildering onder een viaduct van Riley te zien. Verticale strepen in pittige kleuren. Mooi. Dus nu de kans om Riley haar werk in Nederland te zien en daar heb ik van genoten.
Er is uiteraard meer te zien dan de foto’s hier boven en voor liefhebbers van abstractie, kleur, ritme en nieuwsgierigheid naar het maakproces en aanrader om zelf een kijkje te gaan nemen. Het is wel een ervaring. Er zijn werken met golvende lijnen, die maken dat wanneer je er langs loopt om verder te gaan je zelfs deining ervaart, omdat je ogen zich kennelijk niet zo snel aan kunnen passen.
Ooit maakte ik van een schilderij van Delaunay voor mezelf een klein quiltje. Om te ervaren wat dat doet, die kleuren in een bepaalde vorm. Ritme is er ook in Delaunay haar werk, maar anders, meer rondgaand. Misschien probeer ik nog eens een werkje te maken met iets van Riley. Haar ritme lijkt meer serieel. Het is wel prikkelend en zoiets navolgen en zelf maken maakt dat je het meer ervaart.
Lapjesland 