Onlangs was ik weer in het noorden en deze keer een kijkje genomen in het museum van Drachten, waar een tentoonstelling is van drie generaties Werkman. Nu heb ik ooit na het overlijden van mijn vader zijn lidmaatschap van Vrienden van het Groninger museum gekregen en zo een uitnodiging ontvangen voor een tentoonstelling over H.N.Werkman. De uitnodiging kwam indertijd met een kaart van Vrouweneiland en vond ik midden tussen een stapel post in de brievenbus van m’n studentenflatje na de zomervakantie. Die kaart sprong er uit! De eerste bewuste kennismaking met zijn werk. En na de tentoonstelling was ik helemaal verkocht, wat wonderlijk mooi en ontroerend werk. Schilderijen, aquarellen, tekeningen en schetsen, maar vooral en bovenal Druksels. Ik vond en vind het telkens weer prachtig! 
Een paar foto’s van wat er van Werkman te zien is in Drachten. Er is uiteraard veel meer te zien en de tentoonstelling loopt nog wel even. In Groningen is van alles in gang gezet rond Werkman nu het 70 jaar is geleden dat hij in Bakkeveen is gefusilleerd op een van de laatste dagen van de oorlog.
Van de tweede generatie ken ik eigenlijk alleen werk van dochter Fie Werkman. Zij trad in de voetsporen van haar vader en heeft mooi werk gemaakt, maar op deze tentoonstelling wordt de tweede generatie vertegenwoordigd door zoon Casper Werkman, ook kunstenaar/schilder en beter bekend onder de naam Tap Werkman. De derde generatie is de zoon van Tap, Arne Werkman, een musicus en componist.
Het is wel bijzonder dit alles bij elkaar te zien. De muziek van Arne Werkman wordt aangeboden in de vorm van een aantal concerten, maar die heb ik helaas niet kunnen bijwonen. Ik was ook op een doordeweekse dag. Een bijzondere familie.
Gelogeerd in De Hondsrug in Noordlaren, het natuurvriendenhuis. Een prachtige plek voor het vroege voorjaar, ook vanwege de nachtvorst en het mooie weer overdag.
En gezellig om Marjolein,een van de quilters die geregeld in de Bosbeek te vinden zijn, tegen te komen en even bij te praten. Jaja, de quiltweek in de Bosbeek komt er aan begin maart, maar ik moet deze keer helaas verstek laten gaan. Teveel om op dit moment voor te zorgen nu we een jonge hond thuis hebben en een zeer ernstig zieke broer in Groningen. Het trekt me steeds heen en weer.
Evengoed ben ik tussendoor wel lekker aan de slag met het quilten om de zinnen even te kunnen verzetten. Eigenlijk kriebelt het steeds als ik zoveel nieuwe dingen langs zie komen op blogs en sites van anderen. Nu heb ik besloten toch eerst eens een paar werkjes af te maken voor ik wat nieuws begin en zo ben ik aan het sandwichen geslagen. 
Begonnen met een klein quiltje met paneeltjes om op te hangen. Dat is te overzien. Die is zelfs al onder de naaimachine door geweest en ben ik met het afwerken bezig. Iets lastiger is de grotere quilt voor Mats. Deze had ik niet geregen, maar gespeld en dat liep niet goed onder de naaimachine door. Was ik net op dreef aan het raken, bobbelde de quilt alle kanten op en heb ik het stiksel maar weer uitgehaald. Nu maar opnieuw sandwichen, met rijggaren deze keer. Hoe dat toch moet met spelden? 
Dat is toch veel werk, zo’n grote quilt, en die ligt op de vloer op zolder om in etappes aan te kunnen werken. Ondertussen zijn ze in het bos ineens met “onderhoud” begonnen, voordat de vogels gaan nestelen. Tot onze grote schrik zijn hele stukken bos nu weg
en raak je als wandelaar soms wat gedesoriënteerd. Hier en daar blijft nog wat overeind staan…. tja, Peter ziet er een omgekeerde broek in, alsof iemand op de kop staat zeg maar. En nu zie ik dat elke dag, dat “kop in het zand” geval.
Het gerucht gaat dat het allemaal goed komt, dat er straks bomen geplant worden op de boomplantdag… loofbomen, want het is de bedoeling dat dit voornamelijk naaldbomenbos een loofbomenbos wordt. Jaja, boompje groot, plantertje dood zegt een oude spreuk, dus of het ooit gaat lukken? Vooralsnog hupt Juno vrolijk rond in wat nog een beetje bos is en sjouwt en sjort aan takken. Die zijn er in overvloed!
Lapjesland 