Tsjonge, het is alweer een paar weken geleden dat ik een blogje schreef. De manier om een blogje schrijven is plots zelfs veranderd, maar ik kan het ook nog op de oude manier doen gelukkig, dus… vooruit, daar gaan we.
Voor de vakantie hadden we ons opgegeven voor een pup, een Grande Basset Griffon Vendeen, weer een hond zoals we hadden en echt missen. We zijn op een wachtlijst komen te staan en twee weken geleden hoorden we dat we, nu iemand zich wegens omstandigheden heeft teruggetrokken, in aanmerking komen. Wow, wat leuk! Direct maar kijken natuurlijk en ja hoor… IRRESISTABLE… dat is duidelijk!
Een schattig en ondernemend teefje, op de foto vijfenhalve week oud. En nu ben ik als een haas onze woonkamer puppy vriendelijk aan het maken. Tenminste, dat is de bedoeling, maar daar ligt nu juist het gros van het quiltwerk waarmee ik bezig ben.
Gewoon even afmaken, denk ik in m’n overmoed, maar zo snel gaat dat nu ook weer niet. Het kinderquiltdekentje is wel gelukt. Die hoefde ik alleen maar machinaal door te quilten in diagonale banen over links en rechts en een bies er omheen.
De achterkant heb ik eenvoudig gehouden met grote blokken van resten blauwe stof zodat het niet zo saai helemaal effen wit is geworden. De bies is nu dubbelgevouwen aan de quilt gezet en zo is het gelukkig niet zo overheersend, maar nog wel pittig rood. Alleen een etiket ontbreekt nog, maar dat komt wel en kan er later met de hand op genaaid.
De volgende van de stapel is het kleine werkje dat ik maakte in navolging van een schilderij van Delaunay. Deze heb ik met de hand door gepit in een vrij ruime rijgsteek met borduurzijde in de kleur van het door te pitten stukje.
De bies er om heen zit er ook al aan, maar die moet nog aan de achterkant vast gezet. Dat kan mooi ’s avonds onder het tv kijken of zo…. nou ja, dat komt nog. Als het quiltje op m’n tafel ligt trek het menig oog, want ik heb al van verschillende mensen gehoord dat de kleur en beweging zo mooi zijn om naar te kijken. Het quiltje is maar 30 * 42 cm groot, maar heel aanwezig. Verbazend. Sonia Delaunay heeft mooi, krachtig werk gemaakt!
Iets anders is de top, die ik maakte van een patroon uit Quilt & zo, “drijfhout en kiezelstenen”. Het leek me heel handig om die in ieder geval te sandwichen, want daar heb je ruimte, tijd en rust voor nodig en geen springende en keet schoppende puppy in de buurt. Maar daar moest ik eerst voor op pad omdat ik niet genoeg stof meer over had gehouden voor een iets bredere rand om het geheel heen en een bies. De quilt is bedoeld voor Matthis en ik heb hem maar gevraagd welke rand hij mooi vindt. Hij houdt van de kleur blauw/groen en dat is het nu geworden, een geweven stof met blauwe schering en groene inslag van Kaffe Fasset. Een beetje een waterquilt met drijfhout, zand, oud papier, waterkleuren. En geen precieze, regelmatige blokken. Ik denk dat dit wel past bij Mats.
De quilt ligt nu gesandwicht en opgerold klaar om verder af te werken als ik weet hoe ik ‘m uiteindelijk ga quilten. Ik had het plan om te gaan meanderen, maar dat heb ik nog nooit gedaan en moet ik eerst es proberen op een klein stuk, een placemat of zo. Dat lukt niet meer zo snel. Er is ook steeds van alles tussendoor, want ondertussen hebben we Mirjam in Antwerpen van het ene kot naar het andere verhuisd en zijn de muren geschilderd, heb ik een verkoudheid uitgeziekt, ben ik nog naar de quilttentoonstelling in Arnhem geweest…. mooi evenement! Annie haar quilt hing mooi bij de entree aan de
linkerkant, de lichte kant van de panelen. Er was weer zoveel te zien dat we weer met tal van ideeën in ’t hoofd naar buiten stappen. Ook veel quilts met vouwtechniek deze keer en daar ben ik nog steeds mee bezig. Die zou ik ook snel afmaken, maar de eerste twee randen heb ik er nu per ongeluk verkeerd om aangezet en dat wordt uithalen, ook al een karweitje voor ’s avonds bij de tv, haha. Er hing nog een quilt met een bepaalde naaitechniek.
Een foto van het geheel en een van een detail. Van die techniek heb ik net een video op youtube bekeken en deze quilt verraste me door de verwerking ervan. Misschien probeer ik zoiets nog eens uit, in het klein, om te proberen…. als ik tijd heb… en de stapeltjes nog wat meer zijn opgelost…
Maar eerst komt zaterdag het hondje en ik ben al naar onze hondenvrienden geweest om haar aan te kondigen. Willem, jachtvriend van Judy, onze oude hond is al op leeftijd en Mia loopt kleine rondjes met hem. Dat gaan puppy en ik ook doen. Mia heeft als grote hobby kantklossen en maakt de mooiste dingen, maar vertelt dat ze ook begonnen is aan “Randje per week” om af en toe wat anders om handen te hebben. O, o, ineens met twee benen weer op de grond gezet realiseer ik me dat dat bij mij helemaal op de achtergrond is geraakt. Sinds de lamp kapot ging en ik zonder goed licht steeds fouten maakte en het net zo snel weer uit kon halen als ik het geborduurd had heb ik er niet meer naar gekeken. Mia stelt kalmpjes vast dat zij en haar kantklosvriendinnen nu net bij het begin zijn terwijl het jaar er al half op zit, dus we lopen gewoon allemaal achter…. Als ik thuisgekomen het borduurwerk weer in handen pak zie ik dat ik ondertussen twaalf randjes achter loop. Potverdrie, dat wil ik helemaal niet. Snel beginnen aan een inhaalslag, ik zit nu even helemaal “onder de borduur”, zoals ze in Brabant zeggen, en de kantklosdames met mij.
Lapjesland 